HET TRANENDAL

Soms vraagt een mens zich af deel 3459; waar gaat het naartoe, ik weet het niet meer. Ik kan de verse van de versleten onderbroeken niet meer onderscheiden en mijn zicht wordt beperkter en beperkter. Ik droom ' s nachts ook niet meer; dagdromen daarentegen... Weet je waar ik over dagdroom? Om volbloed columnist te worden! Ja, veruit het enige wat ik blijkbaar nog kan de laatste tijd, want wat mijn huidige liedjes betreft, daar valt wel nog het een en ander aan bij te schaven. Wat is dat toch met mij de laatste tijd, de kankerlijer ? I can't get no satisfaction. En dat het allemaal pijn doet. Men kan ook geen pijn wegtoveren , dunkt me. Pijn verlichten , dat wél. Ik zal de dokter bellen, ja, dat is het! Dat -ie de pijn verlicht. Och, de pijn van het zijn  : ken ik als mijn broekzak. 37 jaar woord 'n drama! Maar goed, ik zou volbloed columnist worden. Ik ben soms teleurgesteld in Brusselmans hoezeer ik die minzame man -held zelfs!- ook adoreer, maar zijn laatste roman ,

Rock'n'roll is niet dood. Elliott Smith wél, DD bijna, of wat denkt die dekselse grapjas wel ? Waar is de tijd dat ik opstandjes veroorzaakte, met luide, brutale stem 'een' 'bevolkinkje' toesprak. Men had het wel eens over de figuur Dandy Davy; heden is ie wat vadsig, lui én weinig energiek, onbemind zelfs... Wél ben ik terug welkom op mijn werkplaats 'Het Tranendal', alwaar er een frisse wind waait. Stagiaire Nelle, die ik meteen feliciteer met haar vreemde maar mooie naam. Ze heeft van die blosjes op de wangen, wat me wel bevalt; zo heb ik de meisjes/vrouwtjes graag. De buitenlucht opsnuivend, géén sigaretten rokend, puur zoals ze horen te zijn; nee sigaretten rokende meisjes - het wàs tot nu mijn fetisj - ik kijk er niet meer zo naar op; zélf ben ik wat op de 'kankerstokken' uitgekeken in een jaar dat in het teken stond van de 'ziekte'. Vandaar dat ik ook zo uitkijk naar 2018; het hoeft niet noodzakelijk spectaculair te zijn, ik